Tijd voor tijd... <3

Winter, december maar vooral Kerstmis een tijd van bezinning, lichtjes, lichtpuntjes en samenzijn. Maar ook een tijd waarin ik even kan en mag vertragen, om te reflecteren, tijd voor elkaar en bovenal tijd voor mezelf. De rollercoaster van de afgelopen jaren heb ik verlaten. Waardoor er meer ruimte ontstond. Ruimte voor mezelf, ruimte voor mijn man en ruimte voor mijn kinderen. Die rollercoaster zorgde ervoor dat ik terug moest intunen in het leven. Terug moest aarden. Terug moest leren omgaan met tijd, tijd hebben en tijd maken. Wat deed ik toen ik een zeeën van tijd had. Wie was ik, voordat deze shitload aan informatie over me heen kwam. Wie wil ik zijn? Welke leerkracht wil ik zijn voor mijn leerlingen, welke mama wil zijn voor mijn kinderen, welke vrouw ben ik voor mijn man? En vooral wie ben ik als mens (geworden)?

Ik leerde veel héél veel. Maar nog meer leerde ik dat niemand je iets leert over het leven, over de werkelijkheid waarin je het moet doen. Het was een weg die veel nam maar ook veel gaf. Ik leerde nieuwe mensen kennen. Mensen die ik graag snel vergeet, mensen die zelf nog een weg bewandelen waarin ze zoekend zijn. Mensen die gebonden zijn en zoeken naar verbinden. Maar ook leerde ik mensen kennen die inspireren. Die de wereld durven zien zoals hij werkelijk is, die durven springen, maar ook durven staan voor wat ze staan. Mensen die mijn hart verwarmde met nieuwe onvergetelijke (levens)lessen. Ook kwamen er mensen op mijn pad, die mijn hart vertrappelde zonder pinken. Mooie lessen, hartverwarmende lessen, pijnlijke en verdrietige lessen. Ik nam afscheid van mensen die me lief waren, ik liet los en ook dat is wonderlijk schoon. Maar bovenal kreeg ik de kans om te graven, diep in mezelf te graven. Verkennen, aftasten, herkneden van het oude, niet tot iets nieuw. Maar eerder iets (ver)wonderlijk, iets menselijk.

Had ik 4 jaar geleden geweten dat de weg zo hobbelig, zo gekronkeld, zo veranderlijk, zo ingrijpend was dan was ik dit pad nooit ingeslagen. Nu ben ik dankbaar, dankbaar voor het vallen en opstaan, voor de levenslessen die ik mocht ervaren. De groei die ik mocht ondergaan. Het was allesbehalve makkelijk. Het vroeg veel van mij, veel van mijn gezin en immens veel van mijn tijd. Maar wat ik mocht doen, mocht ervaren is van onschatbare waarde.

Keuzes maken, neen zeggen vs ja zeggen, incasseren, stilstaan en weer vooruit gaan. Een heftig onderdeel van mijn 4-jarige reis doorheen mezelf en het leven. De cirkel is nog steeds niet rond maar de vorm is al zo mooi, zo waardevol! Met veel trots kijk ik achterom. Ik zie en voel dat het juist zit, dat het een geheel wordt. Het kiezen voor mezelf en mijn dromen was moeilijk en desalniettemin zwaar. Mijn kapsalon loslaten was een heuse stap. Ik vertrok in mijn salon van een blanco blad, dat stond voor mijn toekomst. Een soort van baby, waarin ik mijn creativiteit, mijn menselijkheid kwijt kon. Iets dat van mij was, dat ik vorm gaf en deed groeien. Dat loslaten, vroeg veel van me en vraagt nog steeds veel van me. Een laag pitje waarin er tijd is voor alles en iedereen die me lief is.

Ik heb nog zoveel plannen, plannen die ik vroeger overhaast zou nemen, springen en dan pas denken. Ik leerde het omgekeerde. Denken en dan springen. Tijd nemen om dingen te laten sudderen, vormgeven binnenin mezelf. Ik nam afscheid van de oude ik om mijn nieuwe ik te omarmen, met veel liefde voor mezelf en mijn omgeving. Ruimte om te zien en te voelen. Zonder een pad te kiezen. Want dat pad kiest mij. Mijn kapsalon laat ik (nog) niet los… Vanzelf kwam er een tijd waarin ik neen begon te zeggen in plaats van te denken. Neen denken of neen zeggen is een wereld van verschil. Neen zeggen zonder verantwoording dat geeft niet alleen maar neemt ook. Neen zeggen was een eyeopener… verlossend maar ook confronterend. egoïsme en altruïsme zulke leerrijke maar menselijke eigenschappen…

Mijn reis kiezen doe ik niet meer, ik leerde dat de reis jou kiest. Dat het leven je een weg laat inslaan, een weg die voor je is weggelegd. Op het tipje van mijn stoel ervaar ik wonderschone ideeën. Ideeën, die tijd nodig hebben, tijd om om te vormen tot plannen. Maar het leven brengt me daar waar ik moet zijn, daar waar ik nodig ben. Ik geniet, elke dag mag ik zoveel van mezelf geven. Het onderwijs vervult me meer dan ik had durven dromen. Jongeren mee op weg nemen. Jongeren onderwijzen, jongeren aan boord houden, jongeren terug aan boord trekken… Het onderwijs is zoveel meer dan leren. Een micromaatschappij waar veel verbondenheid, liefde en licht is. Maar ook veel verdriet, veel werk, veel en vaak dweilen met de kraan open. Met veel verbondenheid ga ik op weg met jongeren die de weg kwijt zijn, die het pad bijster zijn. Samen zoeken naar hun weg, zoeken naar hun pad, naar zichzelf als mens, Jongeren middenin een turbulente tijd een heftig soms genadeloos leven.

Ik ben daar waar ik nodig ben, daar waar ik mezelf kan zijn. Daar waar ik kan werken zonder het gevoel van werken. Daar waar ik kan bijdragen aan het grotere geheel. Op het pad van liefde, licht en verbondenheid. Met veel plannen en ideeën, die er mogen zijn maar die gevormd worden door tijd, geduld en het leven.

Lief leven gevuld met veel gloed… <3