Stilte is niet afwezigheid van geluid. Stilte is de diepste klank.

Echte wonderen maken weinig geluid.

Veel te lang veel te stil... Wat een rollercoaster waren de afgelopen 2.5 jaren. Hoe het leven een aaneenschakeling is van gebeurtenissen, die allen onlosmakelijk met elkaar verbonden zijn en toch zo afzonderlijk van elkaar plaatsvinden.

In 2019 besloot ik terug te gaan studeren een grote stap die ik met een klein hartje nam... Een sprong in het diepe zo besef ik nu. Maar een sprong die me zoveel leerde, over mezelf, - men gezin en - de wereld. Een sprong die me veel mooie ervaringen opleverde maar ook een sprong die me veel deed verliezen, me vaak keuzes deed maken. En zoals ze zeggen; “kiezen is verliezen", of zoals ik het liever parafraseer; "kiezen is leren".

"Kiezen is leren"

Ik koos, ik leerde, ik verloor, ik won, ik lachte, ik huilde en ik heroverwoog mijn keuzes. Ik ging denken, overdenken en over-overdenken. Ik ben in dit avontuur gesprongen met een plan. Ik vatte een bachelor studie aan, een combinatie van avond-dagtraject. Het kapsalon - jullie lieve klanten ging/ga ik daarmee combineren. Dan kwam er COVID, dat verhaal en bijhorende lockdowns kent ieder van ons jammer genoeg. Het jaar erna kwamen er avonturen en fantastische leerlessen op mijn pad. Plots zonder veel beredenering stond ik voor de klas, combineerde ik daarbij een bachelor studie, een kapsalon, een gezin met een fantastische man en twee kleine kinderen. Van keuzes maken gesproken...Ik mocht en mag nog steeds zoveel moois putten uit allerlei bronnen.

Maar..

Ook al ben ik dankbaar voor al deze onuitputtelijke bronnen waar ik toegang tot kreeg, door mezelf te smijten in een ongelofelijk avontuur. Toch putten de verschillende bronnen me uit. De bronnen die me energie gaven, die ik nodig heb om de onrust in mezelf te temmen, werden ballen. De spreekwoordelijke ballen die ieder van ons in de lucht probeert te houden. De ene dwangmatig, de ander alsof hij/zij een echte jongleur was. Maar zoals ik hierboven al zei; “ ik denk en overdenk en over-overdenk.” Dus die ballen haalde me al snel in… Van dat jongleren als een echte jongleur kwam niets in huis. Mijn perfectionisme haalde me in en dan komen we weer bij de slagzin van dit blogbericht. “kiezen is leren” en “leren is onderuit gaan” en uiteraard weer opstaan!

Bij goed weer geen rekening houden met storm.

Voordat ik me bewust werd van de werkelijke omvang van al deze verschillende bronnen waaruit ik energie putte, maar die me tegelijkertijd ook uitputte. Waar vond die verandering plaats, dat mijn leven van een rustig kabbelend beekje fluctueerde in een woeste vallei… In werkelijkheid was ik plots niets anders meer aan het doen dan: casussen lezen, samenvattingen schrijven, opiniestukken schrijven, (werk)colleges bijwonen, lessen voorbereiden, toetsen verbeteren, zelf examens studeren en afleggen, stages, lesgeven en daartussen mensen hun kapsel verzorgen… Als ik het hier neerschrijf begrijp ik niet waar ik al 1.5 jaar de energie vandaan haal. Het belangrijkste in mijn leven ben ik nog vergeten te vermelden of eigenlijk absoluut niet vergeten, maar ze zijn ondergesneeuwd in een lawine van opdrachten, deadlines en doelen. MIJN MAN EN KINDEREN, want zij zijn de motor die deze lawine voedt. Zonder hen zou ik stilvallen en geen katalysator meer hebben om op voort te stuwen.

Tijd om te ademen.

Na een tijd volcontinu presteren. Mama, vrouw, student, werknemer en zelfstandige kwamen er limieten waar ik tegenaan liep. Maar twee maanden vakantie brachten soelaas. Ik kreeg tijd om te ademen, tijd om met mijn kinderen te spenderen, tijd om mijn gezin te koesteren, mijn gezin die het hoogste goed in mijn leven zijn. Het leven samen leven en beleven. De tijd laten aanvoelen alsof hij niet bestaat, alsof morgen niet meer komt. Ook aan feeërieke periodes komt een einde. Zo ook aan de zomervakantie van 2021-2022. En daar stond september voor de deur. Met 1 belangrijk voornemen: “HET ANDERS DOEN”. Resoluut beloofde ik mezelf en mijn gezin dat het dit academie/schooljaar anders zou zijn. Ik vraag me nu af tegen wie ik stond te liegen: tegen mezelf of tegen mijn geliefdes. Tegen beide besef ik nu…

Prestatiedrang.

Zoals ik hierboven al zei; “kiezen is leren” en “leren is onderuitgaan.” September stond voor de deur en daarmee ook verschillende lesopdrachten. Daar verviel ik in mijn vertrouwde patroon; denken, overdenken en over-overdenken. De geschiedenis herhaalde zich en ik koos, maar deze keer was mijn keuze beredeneerd, weloverwogen en zelf gefundeerd op verschillende argumenten of dat dacht ik althans. Mijn lieve man zei maar 1 ding; “Emerance wees niet gek, werk niet zoveel, hol jezelf niet weer voorbij.” Onstuimig en toch bedachtzaam stortte ik me in een nieuw avontuur. 8 weken later stel ik mezelf maar 1 vraag? Waarom die prestatiedrang, waarom mezelf voorbij willen hollen, waarom dat perfectionisme. Waarom moet die lat zo verdomd hoog liggen. Waarom geen genoegen nemen met minder. Waarom…

Goed maar nooit goed genoeg…

De vraag die ik hierboven poneerde; “tegen wie loog ik”? Absoluut tegen mezelf. Het is goed maar nooit goed genoeg.. Voor wie deed ik dit? Voor mezelf en niet voor de ander. Doorheen deze avontuurlijke leerrijke rit, leerde ik niet enkel de academische kennis verwerven, ik leerde ook het belang van bij mezelf blijven. Ik was me nooit bewust van mijn torenhoge lat, ik was me nooit bewust van het feit, dat ik de lat voor mezelf zo hoog leg, tegelijkertijd leg ik de lat voor iedereen rondom me op dezelfde strenge misschien wel onrealistische hoogte. De perfecte mama, de perfecte studente, de perfecte vrouw, de perfecte huismama, de perfecte kapster/zelfstandige, de perfecte leerkracht. Wat een utopie, maar de grootste kwinkslag moet nog komen; ik geloofde werkelijk dat ik al deze verschillende gedaantes gelijktijdig in 1 levenscyclus kon bijhalen en dan nog op een hoogstaand niveau.

De essentie van de boodschap komt later.

Iemand ze me eens; “Je lijkt wel een bokser, je incasseert en staat elke keer weer op om verder te gaan.” Ik miste toen de essentie van de boodschap, de boodschapper mistte, zegt mijn inziens nu, ook de essentie van zijn eigen boodschap. Toch heeft de essentie van de boodschap me ingehaald. Moest ik opstaan en verdergaan.. Waarschijnlijk niet, maar was de essentie van de boodschap dan binnengekomen?

Groeien – bloeien en vallen.

Oplossingen die klip en klaar zijn, die zijn er niet. Ik huil - ik lach, ik grom - ik koester, maar steeds met de nodige ataraxia of met veel gelijkmoedigheid. 1 ding staat vast ik koester enorm veel dingen in mijn leven nog meer ben ik de kansen die ik keeg gaan koesteren. De energie waarvan mijn lichaam en geest me steeds voorziet om dit alles te behappen. Mijn mentale veerkracht die me steeds in staat stelt om tegenslagen om te buigen in levenslessen. Het vermogen om te schakelen tussen verschillende perspectieven en contexten. Steeds opportuniteiten zien en deze aangaan met veel engagement.

Nog even verder roeien.

Ik verloor, maar nog veel meer won ik. De liefde voor mijn gezin, de honger naar kennis en mijn geliefd kapsalon, dat er altijd voor me is om te ontsnappen aan mijn eigen veeleisendheid. De loyaliteit van mijn klanten, die voor hun kapsel komen, maar die zonder het te beseffen ook een groot onderdeel uitmaken van deze rit. Een rit gevuld met liefde, verdriet en levenslessen. Dankbaar voor de kleine geneugten in het leven die een groot verschil maken. Tot Kerstmis kan ik niet anders dan al kabbelend de wilde vallei trotseren. Mijn loyaliteit en engagement maken het onmogelijk om te kiezen, om los te laten. Na Nieuwjaar wordt alles anders… Of dit werkelijk zo zal zijn, zal de wind en de storm bepalen. Wat ik wel weet is dat alles eindig is zoals jij en ik eindig zijn, is ook deze studie eindig. Na Nieuwjaar verleg ik mijn focus: Ik mis mijn kapsalon, ik mis mijn klanten en ik mis het om thuis te zijn. Mijn eigen rustige wereld waarin alles zo voorspelbaar is, waarin ik alles onder controle heb, waarbij ik vaak dicht tegen perfectie aan kon zitten… Die wereld ben ik even kwijt, om me op glad ijs te begeven, op plekken en situaties waarover ik geen controle heb, waar perfectie nastreven een utopie is.

Bedankt om aan boord te blijven van mijn onvoorspelbare levensrit, die gevuld is met ups en downs maar vooral voortdurend is door de vele injecties van liefde. Liefde voor elkaar en liefde voor het universum.

Bedankt aan mijn lieve man, om zo ontzettend stoïcijns met al mijn dromen, begeertes en honger naar kennis om te gaan. Mij steeds op te vangen wanneer mijn vlucht te hoog bleek, mij omhoog te trekken wanneer het dal te diep was. Er te zijn op momenten van leegte en op de achtergrond te blijven in momenten van razernij. Bedankt dat je feilloos voelt, feilloos aanvoelt wat ik nodig heb. Bedankt voor gisteren, vandaag en morgen! De onwerkelijkheid, ongrijpbaarheid en onvoorwaardelijkheid waarmee onze liefde gevuld is, lijkt niet te grijpen met het blote oog, niet te verwoorden, niet te beschrijven. Het is het ongrijpbare van onze liefde die me grijpt en na al die jaren blijft grijpen.

“You know me better than I know myself.” ¯

We vergrijpen ons aan het ongrijpbare “de liefde”