Rust - dankbaarheid - mildheid - vertrouwen <3

Het pad van de storm is nooit eindeloos… Ook mijn stormig pad kwam tot een einde. En wat voor een prachtig einde. Iets eindigen gaat steeds gepaard met een beetje afgeven. Mijn perfectionistische ik ziet eindigen zelf een beetje als opgeven of verliezen. Maar dat ging ik niet meer doen. Die lat ging lager, die perfectionist ging ik loslaten. Dus ik bekeek beëindigen – eindigen vanuit een ander perspectief vanuit een andere context.

In de diepte ontdek je zoveel over jezelf.

Ik heb gezweet – gezwoegd – gehuild, maar bovenal heb ik geleerd. Ik ben tegen mijn limieten aangebotst, ik heb mijn gezin naar de limiet geduwd en soms getrokken. Toch kwam het leren vooral door tegen die grens aan te lopen. BAM!!! Even neer, even zwart. Maar daar in die grenzen kom je jezelf tegen. Je kan niet anders dan jezelf tegenkomen want je bent alleen in dat grensverleggend perfectionisme, in die immense loyaliteit en prestatiedrang. Dan kom je daar die milde ik tegen, die ik die niet eens perfectionistisch is. Die gewoon geniet van de kleine dingen. De kleine dingen die in het dagelijks leven verweven zitten. Maar waar je geen oog meer voor had, waar je geen tijd meer voor had, die kleine banale dingen die het hart van ieders leven vormen. Daar in dat perfectionisme, in die verdomde loyaliteit en in die immense prestatiedrang daar ging ik banaliteiten terug naar waarde inschatten.

Rust de sleutel tot jezelf….

Rust, loslaten en vertrouwen het zijn banale woorden, maar tegelijkertijd woorden met zoveel diepte. In rust leven met jezelf, vertrouwen hebben in je pad, de donkere dagen omarmen. Het is zo waardevol. De diepte in gaan, het leerde me te houden van die zwarte randjes. Want onder die zwarte randjes zit het pure goud. De weg naar de gouden randjes van het leven lijken soms eindeloos. De prijs te hoog, de weg te lang. Te eindeloos. Tegelijkertijd is niets eindig, enkel de dood brengt ons bij het einde. Al de rest is eigenlijk het begin van iets nieuw… En daar in die zwarte randjes vond ik “het nieuwe”. Mijn nieuwe oude ik.

Ik koos voor neen.

Ik vond rust in de storm. Dankbaar voor mijn keuzes, dankbaar voor mijn pad. Zo dankbaar voor de worsteling, de wrijving die ik voelde, daar moest ik doorheen om te voelen en te zien wat er echt toe doet. Niet het presteren, niet het perfecte nastreven. Gewoon doen, zijn en genieten. Ik nam mijn zelf ingefluisterde boodschap ter harte. Ik nam gas terug, ik weigerde werk tot grote frustratie van mijn prestatie gerichte ik. Maar hey, die “ik” ging ik achterlaten. Met veel moeite zei ik woorden als “neen” of “ik heb er lang over nagedacht, maar ik ga het NIET doen”… Ik worstelde en voelde weer die wrijving. Want kiezen is opgeven, iets achterlaten en soms ook wel iets verliezen. Maar mijn consequente “neen” leverde me zoveel meer op. Het leerde me dat neen gezegd mag worden. Dat neen oké is en dat neen soms doet winnen in plaats van verliezen. Ik koos voor neen….

Niet perfect is ook goed...

een gaf me ruimte om te zijn, om te houden van mezelf en iedereen rondom me. Weken van alleen maar liefde en dankbaarheid, geen prestatie, geen klok en geen woorden zoals moeten alleen maar willen. Weken stellen niets voor in een mensenleven, tegelijkertijd maken weken wezenlijk verschil. Ik omarm het moederen, ik omarm mijn man die me draagt alsof ik nooit van richting verander, ik sta weer voor de klas en ik veer weer recht in mijn kapsalon en tussendoor zit ik weer in mijn scripties en cursussen. Maar bovenal vond ik balans in alle uitdagingen, voel ik terug zin en soms is gewoon goed zoals het is. Dat is dan niet perfect maar niet perfect is ook goed…