Naar binnenkijken ...

Lente, het ontluiken van iets nieuws, het doet wat met de natuur, maar ook met ons als mens.

Ik voel spontaan dat het tijd is om even naar binnen te kijken. Even stil te staan. Niet met een kritische blik, maar met een milde blik. Durven kijken met medeleven – compassie voor mijn lieve ik. Met begrip voor mezelf. Toelatend, vergevend, vrijmoedig en vooral met veel zachtheid.

Het leven is soms niet lief, maar waarom beletten we onszelf zo vaak om lief en liefdevol te zijn… Vanuit stilstaan probeer ik die liefde voor mezelf te voelen, te zien en vooral te omarmen.

Hoe dat naar binnenkijken dan precies gaat, kan ik niet uitleggen. Er komen verschillende elementen op mijn pad, waardoor ik plots even moet stilstaan. Ik moet een boek lezen voor mijn studies Claartje Kruijff Leegte achter de dingen. Ik moet het lezen, ik zou het niet uit mezelf lezen, maar het doet me stilstaan. Het doet me nadenken over dingen waarvoor ik anders geen tijd zou maken. Het boek confronteert. Het stelt vragen, waardoor je niet anders kan dan, even stilstaan en jezelf een aantal levensvragen stellen. Het boek en het voornemen om naar binnen te kijken, laten me verder en anders kijken...

• Hol ik ook steeds achter de dingen aan, zodat ik niet moet stilstaan?

• Wat is mijn ware doel, doe ik graag wat ik doe?

• Stervensverhalen in het boek, zinnen zoals ‘geniet van je dochter’, dan stel ik mezelf de vraag, ' geniet ik genoeg van mijn kinderen '?

• Het leven raast voorbij en wij razen mee. We nemen geen tijd, omdat we niet kunnen, niet durven of niet willen…

Van anders kijken gesproken.

Gisteren was ik in een winkel, waarbij ik opnieuw tot stilstand kwam.

Een vermoeide kleuter, die reeds een stevig kampdagje achter de kiezen had. In de betreffende winkel besloot ik knikkers te kopen. Dat zinde de kleuter beslist niet. Hevig in verzet argumenteerde hij waarom hij beslist geen knikkers nodig had. Vol overtuiging en met luide stem haalde hij nog één laatste argument boven ‘ ik heb geen knikkers nodig, mijn knikkerdoos zit propvol, daar kan géén enkele knikker meer bij!’ Waarop hij hysterisch begint te huilen. Het scenario van op de grond gooien hebben we in een vorige fase al doorstaan, voor nu stapt hij vol overtuiging weg en zegt ‘ ik wil zelf iets kiezen, dat ik leuk vind'!

Aan de kassa wierpen ze me blikken toe, als die blikken konden doden, dan werd ik rechtstreeks naar de nabijgelegen begrafenisondernemer gekatapulteerd. Ik bleef rustig, laadde de ongewenste knikkers in en kwam tot de vaststelling dat ik niet alles tegelijkertijd kon dragen, ik vroeg de hysterische kleuter om hulp, maar die had geen aandacht voor zijn knikkermoeder. Aan de kassa zei ik, ‘eerst het kind in de auto te zetten, om dan terug te komen voor de rest van de spullen.’ Lijdzaam en gedwee knikte ze me toe, ik mompelde nog iets in de trend van ‘ de kleuter had een zware dag’, glimlachend verliet ik de winkel.

Dat wat er toedoet.

Even daarvoor was er in diezelfde winkel iets merkwaardig voorgevallen. Ik wandelde door de rekken. Een meisje roept ‘ ai flits ’, en stuikt in elkaar. Ik snel ter hulp, de kleuter staat naast me en maakt nog een opmerking als ‘ mama wat doet dat meisje nu ’? Ik merk aan mezelf dat ik verbouwereerd ben. Mijn kleuter trekt aan mijn hand en zegt ‘ mama ik ben bang’. Het meisje blijkt samen met haar vriend en hond in de winkel te zijn. Al vlug staat het meisje op. Ik neem bij kleuter bij de hand en stap verder.

Ik merk dat ik niet meer goed weet waarvoor ik in de winkel was. Ik sta even letterlijk stil.

Mild lief leven, dat vaak niet mild en niet lief is. Het leven zo broos, zo breekbaak en toch zijn we zo hard, zo weinig mild, zo weinig lief voor elkaar…

‘Wat zou ik allemaal niet meer kunnen doen, mocht ik zomaar in elkaar kunnen stuiken van kennelijk een flits… Die gedachte overviel me in de winkel en hield me daarna nog een tijdje bezig.

Ik kies ervoor om naar binnen te kijken, maar dat doe ik door me open te stellen. Het stilstaan, het effectief naar binnengaan overkomt me, het overvalt me…

Ook hier in de winkel, werd ik twee keer tot stilstand gebracht, om mild naar mezelf te kijken, met liefdevolle compassie naar de ander te kijken.

Ik werd mild voor mijn norse kleuter, mild voor niet milde mensen, mild voor de ander, mild en vooral lief voor mezelf en de ander…

Een golf van dankbaarheid overviel me. Dankbaar voor vandaag, dankbaar voor mijn norse kleuter, dankbaar dat hij nors kan en mag zijn. Gelukzalig omwille van onze gezondheid. Het meisje liet me in een flits zien hoe het leven anders kan zijn... Hoe dun de scheiding is, hoe klein de grens is... Ik leerde die dag, ik stond stil die dag met een kleuter aan mijn hand, die zonder veel vragen mijn ogen opende en mijn hart vulde.

We hollen, we racen en pletwalsen, maar met zachtheid, compassie en verwondering vanuit een liefdevolle blik of met een zacht woord, dat vraagt stilstaan en stilstaan is moeilijk. Stilte vraagt tijd, tijd dat missen we. Kostbare tijd in een kostbaar leven.

Stille – liefde - volle groet Emerance <3